മൂന്ന് വര്ഷം പഠിപ്പിച്ച ടീച്ചറാണ് അടുത്തിരിക്കുന്നത്.12 വര്ഷം മുമ്പ് അഞ്ചാം ക്ലാസ് മുതല് എഴാം ക്ലാസ് വരെ.ടീച്ചര് മുന്നിലേക്ക് നടന്നു വന്ന് എന്റെ അടുത്ത കസേരയില് ഇരുന്നപ്പോള് തന്നെ എനിക്ക് ടീച്ചറെ മനസ്സിലായിരുന്നു.പക്ഷെ ടീച്ചറിന്റെ പേരോര്ത്തെടുക്കാന് 5 മിനിട്ടെടുത്തു.സുമ ടീച്ചര്.കണക്കായിരുന്നു പഠിപ്പിച്ചിരുന്നത്.മുടിയൊക്കെ നരവീണ് മധ്യവയസ്കയുടെ കുപ്പായമണിഞ്ഞ ടീച്ചര്ക്ക് എന്നെ കണ്ടാല് മനസ്സിലാകാനിടയില്ല.ആശുപത്രിയുടെ കാത്തിരിപ്പ് കസേരകള്ക്ക് മുന്നില് ചിലച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ടി വിയിലേക്ക് ടീച്ചര് നോക്കിയിരുന്നു.
എന്നെ 3 വര്ഷം കൂട്ടാനും കുറക്കാനും പഠിപ്പിച്ച ടീച്ചറാണ്.വെള്ളിയാഴ്ചകളില് മാത്രം വരാറുള്ള സോഷ്യല് പീരിഡില് എന്നെ കൊണ്ട് പാട്ടു പാടിപ്പിച്ച ടീച്ചറാണ്.ഓണ പരീക്ഷക്ക് അഞ്ച് ബി-ല് കണക്കിന് കൂടുതല് മാര്ക്ക് വാങ്ങിയപ്പോള് പേന സമ്മാനമായി നല്കിയ ടിച്ചറാണ്.
ആ ടീച്ചറിനെ,ഇപ്പോള് ഞാന് നോക്കിയതേയില്ല.ടീച്ചര്ക്ക് ഞാന് മുഖം കൊടുക്കാതെയിരുന്നു,എന്റെ പേരു പറഞ്ഞാല് ടീച്ചര്ക്കെന്നെ അറിയുമായിരുന്നെങ്കിലും.'ടീച്ചര് സുഖമാണോ..ഇപ്പോള് എവിടെയാണ്..?'എന്നു ചോദിക്കാന് എന്റെ നാവ് പൊങ്ങിയില്ല.'ഇവിടെ ആശുപത്രിയില്..?എന്താ പറ്റിയത്..അസുഖമെന്തേലും..?'എന്നു പോലും ചോദിച്ചില്ല ഞാന്.
എനിക്കെന്താണ് പറ്റിയത്..?ഞാന് ഇങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ലല്ലോ..
എന്റെ ടോക്കണ് വിളിച്ചു.ഡോക്ടറെ കണ്ടു.തിരിച്ചിറങ്ങുമ്പോള് ടീച്ചര് എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കാന് ഞാന് നോക്കി.കാത്തിരിപ്പിന്റെ വിരസതയില് ടീച്ചര് ഉറങ്ങുന്നുണ്ടായിരിക്കും.
ആരെയും നോക്കാതെ,ഒന്നുമറിയാതെ ഞാന് പുറത്തിറങ്ങി.എന്റെ അഴുക്കു പിടിച്ച മനസ്സിനെ പേറി നടക്കുന്ന ശരീരത്തെ ചെരിപ്പില് കയറ്റി നടന്നു തുടങ്ങി.ഈ ചെരിപ്പുകള് ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില് എന്റെ അഴുക്ക് വ്രണം പിടിച്ച കാലിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി ഭൂമിക്കുമേല് പടര്ന്ന് പകരുമായിരുന്നു.ഭൂമിയെ മലീമസമാക്കാതിരിക്കാനാണ് എന്റെ ചെരിപ്പുകള് എന്നെനിക്ക് തോന്നി.
എന്തുകൊണ്ടാണ് ഞാന് ടീച്ചറിനോട് മിണ്ടാതിരുന്നത്.എനിക്കറിയാം ആ ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരം.നന്നായി അറിയാം.ആള്ക്കാരോടിടപെടാന് ആള്ക്കൂട്ടത്തില് നില്ക്കാന് എന്നെ സമ്മതിക്കുന്നില്ല.എന്നെ പിന്വലിക്കുന്നത് എന്റെ മാറിയ മനസ്സാണ്.എന്റെ മനസ്സിന്റെ ശേഷി ഇല്ലാതായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.കുറച്ചു വര്ഷങ്ങള് കഴിയുമ്പോള് എന്റെ ശരീരത്തില് രോഗങ്ങള് കൂടാരം പണിയും.40 വയസ്സിനു മുകളില് ഞാന് ജീവിച്ചിരിക്കുകയില്ല.ജീവിച്ചിരുന്നാല് തന്നെയും തുടര്ന്നുള്ള നാളുകള് മരണത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള മരവിച്ച കാത്തിരിപ്പായിരിക്കും.
എവിടെയാണ് എനിക്ക് വഴി തെറ്റിയത്.എന്റെ ലോകം മുറിക്കുള്ളിലെ നാല്് ചുവരുകള്ക്കിടയിലേക്ക് ചുരുങ്ങിയപ്പോള്-അന്നു മുതല്.അന്നു മുതല് എന്നിലെ ഞാന് മരിക്കാന് തുടങ്ങിയിരുന്നു.
അതെ പറഞ്ഞെത്തി നില്ക്കുന്നത്് ഇന്റര്നെറ്റിനെ കുറിച്ചാണ്.സോഷ്യല് നെറ്റുവര്ക്കുകളെ കുറിച്ചാണ്.ഫേസ്ബുക്കിനെ കുറിച്ചാണ്.അതൊക്കെയാണ് ലോകം എന്നു കരുതിയ ഞാന് എന്ന വിഡ്ഢിയെ കുറിച്ചാണ്..
ലഹരിയായിരുന്നു.ഒരിക്കലറിഞ്ഞപ്പോള് വീണ്ടും വീണ്ടും അറിയണമെന്ന് തോന്നി പോയ ഭ്രാന്തമായ ലഹരി.അത് നുണഞ്ഞ് നുണഞ്ഞ് ഞാനും മനുഷ്യനല്ലാതായിക്കൊണ്ടിരുന്നു..3rd Generation വിപ്ലവത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ലക്ഷകണക്കിന് ഭ്രാന്തമാരില് ഒരുവനായി ഞാനും..
കിളിമൊഴികള്.കൊഞ്ചലുകള്.ഒരു വരി മണ്ടന് കവിതയ്ക്ക് കിട്ടുന്ന ലൈക്ക്സും കമന്റ്സും.കൂട്ടുകാര് 'ഷെയര്' ചെയ്യാന് ആരംഭിച്ചതോടെ മൊബൈല് ക്യാമറയില് തുരുതുരാ ചിത്രങ്ങളെടുക്കാനും തുടങ്ങി.
അങ്ങനെ..അങ്ങനെ..അങ്ങനെ..സ്വതന്ത്രനായി..എന്റെ മാത്രം ലോകത്തില്,ഒരു പട്ടം കണക്കേ ഞാന് അലഞ്ഞു.
വഴിയാത്രകളില്,ബസ്സില്,ക്ലാസ് റൂമിലെ വിരസതയില് മൊബൈല് ഫോണ് സൈബര് ലോകത്തേക്കുള്ള എന്റെ വഴിവിളക്കായി..
'എന്ത് നേടി'?
നഷ്ടങ്ങളല്ലേ ഉള്ളൂ..
'പ്രതിസന്ധികളെ തരണം ചെയ്യാനുള്ള പക്വതയുണ്ടോ നിനക്ക്..?'
'നാലുപേര് കൂടുന്നിടത്തു നിന്ന് നീ എവിടേക്കാണ് ഒളിക്കുന്നത്?'
'എന്താണ് നിനക്കിത്ര ദേഷ്യം?'
'രാത്രിയില് 2 മണി വരെ എന്ത് ചെയ്യുകയാണ് നീ?'
'ഒറ്റയ്ക്ക് പോയി ഗ്യാസ് ബുക്ക് ചെയ്യാന് നിനക്കാകുമോ?'
'നീ റേഷന് കടയില് ക്യൂ നിന്നിട്ടുണ്ടോ?'
'നാളെ നീ എങ്ങനെ ജീവിക്കും?'
എനിക്ക് നേരെയുള്ള ചോദ്യങ്ങള്.പഴയ തലമുറയുടെ ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങള്.ഒന്നിനും ഉത്തരമില്ലാതായിരിക്കുന്നു എനിക്ക്.
ചോദ്യങ്ങള് ആദ്യമൊന്നും കാര്യമാക്കിയില്ല.വിലക്കെടുത്തില്ല.പുച്ഛിച്ചു.നാക്കു പുറത്തേക്കിട്ടിരിക്കുന്ന സ്മൈലി,അവനേയും കൂട്ടുപിടിച്ചു.
'ജോലിയൊന്നും വേണ്ടേ?'-ഉത്തരവാദിത്തപെട്ടവരുടെ ചോദ്യം.
ബഗളൂരുവിലോ ചെന്നൈയ്ിലോ ഏതേലുമൊരു ഐടി കമ്പനിയില് കയറി കൂടണം.അങ്ങനെയൊക്കെയാരുന്നു കുറച്ചു നാള് മുമ്പ് വരെ മനസ്സില്.അവിടെയും കമ്പ്യൂട്ടറിനെ കൈ വിടാന് തയ്യാറല്ലായിരുന്നു.
'അപ്പോള് നിന്റെ കല്യാണം?'-അമ്മ വകയാണ് ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങള് പതിവ്.
കൂടെകിടക്കുന്ന പെണ്ണിന്റെ സുഖത്തേക്കാള് ബെസ്റ്റ് Porn site-ല് തിളച്ചു മറിയുന്ന രതിയുടെ പുതിയ രുചികളല്ലേ-അങ്ങനെയും ചിന്തിച്ചു ഞാന് ഉള്പ്പെടുന്ന മൂന്നാം തലമുറ.കല്യാണം വെറും ശരീര കൈമാറലാണെന്നു കരുതുകയും കുടുംബത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളില് നിന്ന് ഒാടിമറയുകയുമായിരുന്നു ഞങ്ങള്.
ഇപ്പോള് തിരിച്ചറിവുണ്ടാകുന്നു.
എല്ലാം മനസ്സിലാകുന്നു.
കുറച്ചു നാള് എല്ലാത്തിനും നിയന്ത്രണം വെച്ചു.ആ സമയത്ത് കുറേ പുസ്തകള് വായിച്ചു.സഫലമീ യാത്ര,രണ്ടാമൂഴം,മയ്യഴിപുഴയുടെ തീരങ്ങളില് വീണ്ടും വായിച്ചു.മനസ്സില് ഒരു വസന്തകാലം തിരിച്ചു വരുന്നതുപോലെ..
വീട്ടില് സന്തോഷം.ഇതായിരുന്നു നീ..
ഇനി എനിക്ക് ടീച്ചറെ കാണുമ്പോള് ധൈര്യമായി ക്ഷമ ചോദിക്കാം.
30 comments:
Very nice da mattu... excellent write up...:)
കൊള്ളാം ചേട്ടാ !!
superb,enikku nallareetiyil relate cheyyan patti....valareshort aayi thanne ezhuti bhalippichu,ithupolulla kaleeka prasaktiyulla vishayangal iniyum ezhutan sadikkate ennu ashamsikunnu
ഇപ്പോള് പറയണ്ടതു തന്നെ..വളരെ നന്നായിടുണ്ട് ചേട്ടാ...
kiduuuuuuuu
അതെ.... പറയേണ്ട കാര്യങ്ങള്.... അറിയേണ്ട കാര്യങ്ങള് എല്ലാം പറഞ്ഞു...അറിഞ്ഞു....നന്നായിട്ടുണ്ട്....ആശംസകള് ..
Good one Maratt..
Pravda
വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു....
kollada macha kalakkiyittundu
കൊള്ളാം മാറാട്ട്........ നന്നായിട്ടുണ്ട്.....
വിലയേറിയ നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ ഇങ്ങനെ ചങ്ങലക്കിട്ടു നിർത്തുന്ന ഈ പരിപാടി പുതു തലമുറയെ കാർന്നുതിന്നു തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു!!!..... ജോലി സ്തലങ്ങളിലെ വിരസത അകറ്റാൻ വെണ്ടി ഇതു ഉപയോഗിക്കുന്നവരും വിരളമല്ലാ.......... എന്നിരുന്നാലും നാം ഉള്ളിരുത്തി ചിന്തിക്കെണ്ടുന്ന ഒരു വിഷയം തന്നെ ആണു ഇതു..........
@Arun Sadanandan
താങ്ക്സ് ഭായി ..
@RISHIKESH
അനിയാ..നന്ദി
@Aswathy
thank u :)
@rhl
thanks macha :)
@ശ്രീരാഗ്.ആര്
എല്ലാവരും ശബ്ദമുയര്ത്തുക
താങ്ക്സ് ചേട്ടാ ..
grt truth...
vry naice... maratt..:)
@pravda
thanks chechi ..
@manu
thanks bhai :)
@surjith s r
thanks macha :)
valare nannayittundu...
very relevant..
keep writing...
kolllamda marat, ithil chila karyangal njaanumayi bandhamundu.
guru
@priya
thank u :)
@Shivakumar
thanks shivetta :)
@anand
thanks guru anna :)
athenda aa kaaryangal :)
വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു മറ്റെട്ട .കേന്ദ്ര കഥാപാത്രം ഞാനാണോ എന്ന് തോന്നി പോകുന്നു !!!
keep it up..
nice da:)
@A confused soul
നമ്മള് തന്നെയാണ്..
നന്ദി സോദരാ..
@chinnu
thank u :)
good
Post a Comment